It's your baby!!
Door: Moniek Wouda
Blijf op de hoogte en volg Moniek
12 Maart 2014 | India, Sevāgrām
Hoe moeilijk kan het voor de uni zijn om een stage te regelen in het buitenland? Moeilijk dus….
Zondag 2 maart kwam ik na veel moeite aan in Sevagram. Ze waren namelijk vergeten dat ik kwam en ik stond dus 3 uur op het vliegveld te wachten. Gelukkig heb ik contact met Irene gezocht, ook een studente uit Nederland, die al een tijdje in Sevagram zit en uiteindelijk heb ik zelf een taxi geregeld naar het hostel, omdat dat het handigste was. Vervolgens kreeg ik ook nog de schuld dat ze mij vergeten waren dus erg welkom voelde ik me niet hier. Irene heeft me een kleine rondleiding gegeven door Sevagram. Ik zeg klein, Sevagram stelt dus echt niks voor. Het is denk ik nog 10x zo klein als Beringe, haha dus dat zegt al veel. Omdat het zondag was, kon ik nog niks regelen voor het hostel, omdat de personen in kwestie niet aanwezig waren. Ik zou toch bij Irene op de kamer slapen dus dat maakte ook niet heel veel uit. We waren ’s middags nog naar een vriendin van Irene gegaan die de dinsdag erop ging trouwen en vandaag henna kreeg, super mooi wat ze ervan maken en erg leuk om mee te maken. We hebben ook nog gedanst en gegeten met de familie. ’s Avonds waren er optredens in het ziekenhuis.
De volgende ochtend moest ik dus dingen regelen voor mijn verblijf, dus dit ben ik eerst gaan doen voordat ik aan de slag ging in het ziekenhuis. Daar kreeg ik weer op mijn donder dat ik geen mail had gestuurd, maar wat bleek het emailadres wat de uni had gegeven, werd al 2 jaar niet meer gebruikt. Thanks uni, goed geregeld weer! Daarna moest ik me nog even laten inschrijven bij onze ‘moeder’ van het hostel. Zij regelt alles in het hostel en we moeten ons altijd melden bij haar als we weg gaan uit Sevagram. Ook daar had ik wat moeilijkheden, want ik had een pasfoto nodig die ik natuurlijk niet bij me had. Iedereen kan hier trouwens vet moeilijk Engels spreken en als ze het spreken, hebben ze een erg vreemd accent. Ik had het dus erg moeilijk op het begin, vooral omdat het allemaal zo vaag geregeld was en ook omdat ik echt de enige blanke ben. Iedereen staart je aan alsof je een of ander vreemd schepsel bent. Dit vind ik ook maar niks, ik had gehoopt dat er naast Irene meer blanken waren, maar helaas. Maar goed ik dus maar Sevagram in gegaan om een pasfoto te maken. In een keer stopt er een auto en niet te geloven, mijn ouders stappen uit. Zij verbleven in Nagpur wat een uur rijden was en waren net op weg naar het huis in Sevagram waar Mahatma Gandhi heeft gewoond. We hadden afgesproken om vanavond even te meeten om voorgoed afscheid te nemen. Zij zouden namelijk naar Mumbai gaan en daarna terug naar Nederland. Eerst zou ik nog even dat gedoe met het hostel regelen en daarna naar het ziekenhuis gaan om het department gynaecology & obstetrics opzoeken en wifi regelen. Na lang zoeken en navragen (2 uur) kwam ik eindelijk bij de afdeling en werd ik er met open armen ontvangen. Ik kreeg meteen een rondleiding op de afdeling en ik werd in een soort van overdrachtsruimte aan iedereen voorgesteld. Heel erg leuk en het voelde eindelijk goed om hier te zijn. Ik had afgesproken met het hoofd van de afdeling om de eerste week in de labour room te staan, omdat ik natuurlijk geen woord hindi kan en een anamnese bij een patiënt onmogelijk is, kon ik beter met mijn handen aan het werk gaan: baby’s op de wereld zetten.
Ik ging met en goed gevoel het ziekenhuis uit. Nu was het tijd om afscheid te nemen van mijn ouders. We zijn wat gaan eten en drinken in Wardha en ik heb meteen wat andere kleding gekocht: echte Indische kurta’s, omdat ik in mijn hollandse kleding absoluut niet prettig voel. Ik heb al een aantal keren de opmerking gekregen om iets meer van mijn huid te bedekken. Gek genoeg loopt iedereen hier in een blote buik, maar goed? Dus heb ik maar wat kurta’s aangeschaft. Bovendien dragen we in de labour room geen aparte kleding, maar gewoon je eigen kleding en aangezien ik niet zo’n zin heb dat mijn Nederlandse kleding vol bloedspetters, vruchtwater, urine en zweet komen te zitten, gebruik ik mijn kurta’s dus als werkkleding. Ook heb ik een cadeautje gekocht voor de bruiloft van de vriendin van Irene, waar ik ook voor was uitgenodigd. Na het diner heb ik dan afscheid genomen van mijn ouders. He rust… Nee grapje, ik zal ze wel gaan missen.
Dinsdag was dan mijn eerste werkdag. Ik zal eerst even vertellen hoe de labour room eruit ziet. Ik heb ook een foto, maar beschrijf het wel even. Het is een zaaltje wat me erg deed denken aan de eerste hart hulp in Heerlen, maar dan 1000x viezer. In het zaaltje staan 8 stalen bedden, met in het midden een gat en onder het gat een emmer, waar al troep uit het lichaam in terecht komt. Beetje een vies idee. Verder hangen er ook gordijnen, maar die gaan eigenlijk nooit dicht, alleen als er mannen die geen arts zijn binnen komen. Er kunnen dus 8 vrouwen tegelijk bevallen. Wanneer iemand klaar is met bevallen wordt er even een doekje over het bed heen gehaald, de emmer wordt geleegd en de volgende vrouw kan erop bevallen. De moeders hebben ook een belangrijke rol tijdens de bevalling. Zij geven de patiënten drinken, eten en als er iets vies moet gebeuren zoals: de patiënt moet plassen, poep of braaksel moet worden opgeruimd dan wordt de moeder er meteen weer bij gehaald om de vieze klusjes te doen. Verder zijn ze niet bij de bevalling aanwezig en bevalt de moeder dus in haar eentje, ofja soms met 7 aanstaande moeders tegelijk. Een paar keer per dag komt er een poetsvrouw die even gaat dweilen met spul dat heel sterk ruikt. Wanneer een vrouw gaat bevallen komt de verpleegster met een wagentje met “steriel” materiaal. Volgens mij zijn het gewoon uitgewassen doeken, gaasjes en materiaal, maar we moeten het er maar mee doen. Een paar keer op een dag zijn de rondes van de units met de bijbehorende professoren en artsen. Wanneer zij binnenkomen rent iedereen naar ze toe en zijn de PG’s (ook wel arts-assistent om het gemakkelijk te maken) erg gehoorzaam. Ze dragen de patiënten op en vervolgens doen de artsen onderzoek bij de patiënten. Ik heb een aantal keer meegemaakt dat de arts gewoon tijdens het telefoneren vaginaal toucher aan het doen is en hierna de telefoon op het bevallingsbedje neerlegt?!?!? De communicatie tussen arts en patiënt verloopt vooral schreeuwend. De patiënten hier hebben echt niks te zeggen en luisteren goed naar de artsen. Daar moest ik ook wel erg aan wennen, de lessen over empathie en gevoelsreflectie van CORE valt hier volkomen weg. Geen haartje empathie wordt hier getoond, luisteren zullen de patiënten, pijn of geen pijn. Mijn klusjes zijn vooral de eerste dagen assisteren bij bevallingen, hechten van de wonden, katheters inbrengen, lichamelijk onderzoek doen, bloeddruk meten en statussen bijwerken. Erg leuk dat ik zoveel mag doen en zelfs dat ik mag hechten. Dit gaat ook steeds beter (ik hoop niet dat ik de eerste paar vrouwen dichtgenaaid heb, maar tot nu toe nog geen klachten).
Donderdag was dan mijn grote dag, ik was er klaar voor om zelf een bevalling te doen. Erg zenuwachtig begon ik met de episiotomie bij de moeder (inknippen). Dit verliep gelukkig goed en daar kwam het hoofdje al. Ik begon te schreeuwen lau lau lau, push push, lau lau, yes, very good lau en iedereen moest lachen. Lau is namelijk Hindi voor pers. En daar kwam het baby’tje, ik ving het op en voelde voor het eerst een pasgeboren baby’tje. Wat een kick zeg! Maar wel erg glad, ik moest echt opletten dat ik het meisje, want het was een meisje geworden niet liet vallen. Normaal gesproken zou ik de placenta laten bevallen en verder gaan hechten. Dit wou ik nu dus ook gaan doen tot de PG zei: It’s your baby Moniek!! Take care of her! Wauw ja het is mijn baby dus ik snel bij het meisje kijken die ondertussen door de PG van kindergeneeskunde werd onderzocht en alles was goed. Ik had geen gat in het hoofd geknipt en ze huilde gelukkig. Jeeeeej!!!
Ik was erg blij en dacht zo kan ik wel een aantal weken aan de slag. Het hostel was dan niet zo super, het eten is niet super, ik mis mijn dierbaren, ik mis op stap gaan (we moeten ons iedere dag om 21.30 uur melden), ik ben de enigste blanke en er is een enorm taalgebrek, maar het werk is wel geweldig!! Ik werk 10-12 uur per dag, 6 dagen per week en heb dus alleen zondag vrij. Maar dit vind ik dus helemaal niet zo erg, aangezien het leuk werk is.
Na een week hard werken ben ik zondag met Irene naar Tadoba Tiger Reserve gegaan vlakbij Nagpur dachten we, het was wel 3.5 uur rijden met een korte stop tussendoor. We gingen met een jeep op zoek naar tijgers, helaas verstopten de tijgers zich voor ons en hebben we ze niet gespot. We hebben wel een heleboel andere leuke dieren gespot: luipaarden, wilde zwijnen, olifanten, krokodillen, mooie vogels en nog veel meer! En het was al leuk om een hele middag in de jeep te zitten dus ondanks geen tijgers was het een leuke ontspannen dag. De terugreis verliep echter minder goed. We waren met de taxi gegaan en de terugreis belanden we in the middle of nowhere in een hele grote storm. Regen kwam met bakken uit de lucht vallen en er was harde onweer. We reden echt op zandweggetjes ver weg van de grotere “snel”wegen. Je kon de weg amper zien, zeker omdat het zandweggetjes waren dus even bang was ik wel, zo’n storm en zoveel onweer en regen had ik nog nooit gezien. Gelukkig zijn we wel weer veilig in het hostel aangekomen.
Volgende keer weer een nieuw verhaal over mijn ervaringen, voor nu is het denk ik lang genoeg haha. Tot de volgende keer xxxxxxxxxx
Zondag 2 maart kwam ik na veel moeite aan in Sevagram. Ze waren namelijk vergeten dat ik kwam en ik stond dus 3 uur op het vliegveld te wachten. Gelukkig heb ik contact met Irene gezocht, ook een studente uit Nederland, die al een tijdje in Sevagram zit en uiteindelijk heb ik zelf een taxi geregeld naar het hostel, omdat dat het handigste was. Vervolgens kreeg ik ook nog de schuld dat ze mij vergeten waren dus erg welkom voelde ik me niet hier. Irene heeft me een kleine rondleiding gegeven door Sevagram. Ik zeg klein, Sevagram stelt dus echt niks voor. Het is denk ik nog 10x zo klein als Beringe, haha dus dat zegt al veel. Omdat het zondag was, kon ik nog niks regelen voor het hostel, omdat de personen in kwestie niet aanwezig waren. Ik zou toch bij Irene op de kamer slapen dus dat maakte ook niet heel veel uit. We waren ’s middags nog naar een vriendin van Irene gegaan die de dinsdag erop ging trouwen en vandaag henna kreeg, super mooi wat ze ervan maken en erg leuk om mee te maken. We hebben ook nog gedanst en gegeten met de familie. ’s Avonds waren er optredens in het ziekenhuis.
De volgende ochtend moest ik dus dingen regelen voor mijn verblijf, dus dit ben ik eerst gaan doen voordat ik aan de slag ging in het ziekenhuis. Daar kreeg ik weer op mijn donder dat ik geen mail had gestuurd, maar wat bleek het emailadres wat de uni had gegeven, werd al 2 jaar niet meer gebruikt. Thanks uni, goed geregeld weer! Daarna moest ik me nog even laten inschrijven bij onze ‘moeder’ van het hostel. Zij regelt alles in het hostel en we moeten ons altijd melden bij haar als we weg gaan uit Sevagram. Ook daar had ik wat moeilijkheden, want ik had een pasfoto nodig die ik natuurlijk niet bij me had. Iedereen kan hier trouwens vet moeilijk Engels spreken en als ze het spreken, hebben ze een erg vreemd accent. Ik had het dus erg moeilijk op het begin, vooral omdat het allemaal zo vaag geregeld was en ook omdat ik echt de enige blanke ben. Iedereen staart je aan alsof je een of ander vreemd schepsel bent. Dit vind ik ook maar niks, ik had gehoopt dat er naast Irene meer blanken waren, maar helaas. Maar goed ik dus maar Sevagram in gegaan om een pasfoto te maken. In een keer stopt er een auto en niet te geloven, mijn ouders stappen uit. Zij verbleven in Nagpur wat een uur rijden was en waren net op weg naar het huis in Sevagram waar Mahatma Gandhi heeft gewoond. We hadden afgesproken om vanavond even te meeten om voorgoed afscheid te nemen. Zij zouden namelijk naar Mumbai gaan en daarna terug naar Nederland. Eerst zou ik nog even dat gedoe met het hostel regelen en daarna naar het ziekenhuis gaan om het department gynaecology & obstetrics opzoeken en wifi regelen. Na lang zoeken en navragen (2 uur) kwam ik eindelijk bij de afdeling en werd ik er met open armen ontvangen. Ik kreeg meteen een rondleiding op de afdeling en ik werd in een soort van overdrachtsruimte aan iedereen voorgesteld. Heel erg leuk en het voelde eindelijk goed om hier te zijn. Ik had afgesproken met het hoofd van de afdeling om de eerste week in de labour room te staan, omdat ik natuurlijk geen woord hindi kan en een anamnese bij een patiënt onmogelijk is, kon ik beter met mijn handen aan het werk gaan: baby’s op de wereld zetten.
Ik ging met en goed gevoel het ziekenhuis uit. Nu was het tijd om afscheid te nemen van mijn ouders. We zijn wat gaan eten en drinken in Wardha en ik heb meteen wat andere kleding gekocht: echte Indische kurta’s, omdat ik in mijn hollandse kleding absoluut niet prettig voel. Ik heb al een aantal keren de opmerking gekregen om iets meer van mijn huid te bedekken. Gek genoeg loopt iedereen hier in een blote buik, maar goed? Dus heb ik maar wat kurta’s aangeschaft. Bovendien dragen we in de labour room geen aparte kleding, maar gewoon je eigen kleding en aangezien ik niet zo’n zin heb dat mijn Nederlandse kleding vol bloedspetters, vruchtwater, urine en zweet komen te zitten, gebruik ik mijn kurta’s dus als werkkleding. Ook heb ik een cadeautje gekocht voor de bruiloft van de vriendin van Irene, waar ik ook voor was uitgenodigd. Na het diner heb ik dan afscheid genomen van mijn ouders. He rust… Nee grapje, ik zal ze wel gaan missen.
Dinsdag was dan mijn eerste werkdag. Ik zal eerst even vertellen hoe de labour room eruit ziet. Ik heb ook een foto, maar beschrijf het wel even. Het is een zaaltje wat me erg deed denken aan de eerste hart hulp in Heerlen, maar dan 1000x viezer. In het zaaltje staan 8 stalen bedden, met in het midden een gat en onder het gat een emmer, waar al troep uit het lichaam in terecht komt. Beetje een vies idee. Verder hangen er ook gordijnen, maar die gaan eigenlijk nooit dicht, alleen als er mannen die geen arts zijn binnen komen. Er kunnen dus 8 vrouwen tegelijk bevallen. Wanneer iemand klaar is met bevallen wordt er even een doekje over het bed heen gehaald, de emmer wordt geleegd en de volgende vrouw kan erop bevallen. De moeders hebben ook een belangrijke rol tijdens de bevalling. Zij geven de patiënten drinken, eten en als er iets vies moet gebeuren zoals: de patiënt moet plassen, poep of braaksel moet worden opgeruimd dan wordt de moeder er meteen weer bij gehaald om de vieze klusjes te doen. Verder zijn ze niet bij de bevalling aanwezig en bevalt de moeder dus in haar eentje, ofja soms met 7 aanstaande moeders tegelijk. Een paar keer per dag komt er een poetsvrouw die even gaat dweilen met spul dat heel sterk ruikt. Wanneer een vrouw gaat bevallen komt de verpleegster met een wagentje met “steriel” materiaal. Volgens mij zijn het gewoon uitgewassen doeken, gaasjes en materiaal, maar we moeten het er maar mee doen. Een paar keer op een dag zijn de rondes van de units met de bijbehorende professoren en artsen. Wanneer zij binnenkomen rent iedereen naar ze toe en zijn de PG’s (ook wel arts-assistent om het gemakkelijk te maken) erg gehoorzaam. Ze dragen de patiënten op en vervolgens doen de artsen onderzoek bij de patiënten. Ik heb een aantal keer meegemaakt dat de arts gewoon tijdens het telefoneren vaginaal toucher aan het doen is en hierna de telefoon op het bevallingsbedje neerlegt?!?!? De communicatie tussen arts en patiënt verloopt vooral schreeuwend. De patiënten hier hebben echt niks te zeggen en luisteren goed naar de artsen. Daar moest ik ook wel erg aan wennen, de lessen over empathie en gevoelsreflectie van CORE valt hier volkomen weg. Geen haartje empathie wordt hier getoond, luisteren zullen de patiënten, pijn of geen pijn. Mijn klusjes zijn vooral de eerste dagen assisteren bij bevallingen, hechten van de wonden, katheters inbrengen, lichamelijk onderzoek doen, bloeddruk meten en statussen bijwerken. Erg leuk dat ik zoveel mag doen en zelfs dat ik mag hechten. Dit gaat ook steeds beter (ik hoop niet dat ik de eerste paar vrouwen dichtgenaaid heb, maar tot nu toe nog geen klachten).
Donderdag was dan mijn grote dag, ik was er klaar voor om zelf een bevalling te doen. Erg zenuwachtig begon ik met de episiotomie bij de moeder (inknippen). Dit verliep gelukkig goed en daar kwam het hoofdje al. Ik begon te schreeuwen lau lau lau, push push, lau lau, yes, very good lau en iedereen moest lachen. Lau is namelijk Hindi voor pers. En daar kwam het baby’tje, ik ving het op en voelde voor het eerst een pasgeboren baby’tje. Wat een kick zeg! Maar wel erg glad, ik moest echt opletten dat ik het meisje, want het was een meisje geworden niet liet vallen. Normaal gesproken zou ik de placenta laten bevallen en verder gaan hechten. Dit wou ik nu dus ook gaan doen tot de PG zei: It’s your baby Moniek!! Take care of her! Wauw ja het is mijn baby dus ik snel bij het meisje kijken die ondertussen door de PG van kindergeneeskunde werd onderzocht en alles was goed. Ik had geen gat in het hoofd geknipt en ze huilde gelukkig. Jeeeeej!!!
Ik was erg blij en dacht zo kan ik wel een aantal weken aan de slag. Het hostel was dan niet zo super, het eten is niet super, ik mis mijn dierbaren, ik mis op stap gaan (we moeten ons iedere dag om 21.30 uur melden), ik ben de enigste blanke en er is een enorm taalgebrek, maar het werk is wel geweldig!! Ik werk 10-12 uur per dag, 6 dagen per week en heb dus alleen zondag vrij. Maar dit vind ik dus helemaal niet zo erg, aangezien het leuk werk is.
Na een week hard werken ben ik zondag met Irene naar Tadoba Tiger Reserve gegaan vlakbij Nagpur dachten we, het was wel 3.5 uur rijden met een korte stop tussendoor. We gingen met een jeep op zoek naar tijgers, helaas verstopten de tijgers zich voor ons en hebben we ze niet gespot. We hebben wel een heleboel andere leuke dieren gespot: luipaarden, wilde zwijnen, olifanten, krokodillen, mooie vogels en nog veel meer! En het was al leuk om een hele middag in de jeep te zitten dus ondanks geen tijgers was het een leuke ontspannen dag. De terugreis verliep echter minder goed. We waren met de taxi gegaan en de terugreis belanden we in the middle of nowhere in een hele grote storm. Regen kwam met bakken uit de lucht vallen en er was harde onweer. We reden echt op zandweggetjes ver weg van de grotere “snel”wegen. Je kon de weg amper zien, zeker omdat het zandweggetjes waren dus even bang was ik wel, zo’n storm en zoveel onweer en regen had ik nog nooit gezien. Gelukkig zijn we wel weer veilig in het hostel aangekomen.
Volgende keer weer een nieuw verhaal over mijn ervaringen, voor nu is het denk ik lang genoeg haha. Tot de volgende keer xxxxxxxxxx
-
12 Maart 2014 - 18:13
Oma:
Zo dat is wel een geweldige ervaring zeg . Fijn dat je het met ons deelt .
Pas je een beetje op je zelf ?
Liefs Oma. -
12 Maart 2014 - 18:17
Kim:
Ik ben trots op je kanjer!! <3 -
12 Maart 2014 - 18:22
Corry Demeijer:
Respect wat een cultuurverschil. Maar je zultje draai er wel vinden -
12 Maart 2014 - 18:42
Jettie Krebbers:
Moniek wat een ervaring, weet je ook hoe het meisje dat je op de wereld hebt gezet heet!!
Wel lastig dat je niet even lekker met anderen kunt praten en je verhaal kunt doen!!
Hoe lang is het de bedoeling dat je daar blijft??
Wens je veel sterkte en wijsheid toe ,pas goed op jezelf en ik blijf met plezier je verslagen volgen .
Warme groet van Jettie.
-
12 Maart 2014 - 19:06
Ellen:
Wouw Moniek! Wat een ervaring dat je al helemaal zelf een bevalling hebt mogen doen! En dat al na een paar dagen! Je kunt er vast nog heel veel leren zo! Heel veel succes nog en dat de weken maar voorbij vliegen! Dikke kussss xxxxx -
12 Maart 2014 - 19:26
Maartje:
Ha moniek!
Leuk je verhaal te lezen!
Gelukkig gaat het hier er iets anders aan toe!
Wat een uitdaging en wat een geluk voor de jonge moeders dat jij er bent!! Zo.n lieve Zuster!!
Geniet van deze kans..
Pas goed opjezelf hihi!!
Liefs Maartje (@ppie) -
12 Maart 2014 - 19:36
Siep:
Mooi Moniek! Je begint al lekker je draai te vinden! Niet zeuren maar aanpakken, is daar het motto dus. Lijkt erg op Afrika, weinig empathie of patientvriendelijk, we kunnen ons dat hier niet voorstellen. Men is daar niet anders gewend, en hier heb ik ook wel eens het gevoel dat het meeleven wat doorschiet. Bedankt voor je bericht!! -
13 Maart 2014 - 11:15
Moniek:
Wat een lieve reacties!! Ik pas goed om mezelf oma haha en Jettie ik blijf nog 5.5 weken hier. Ik weet helaas niet de naam van het meisje, was erachteraan gegaan, maar lukte niet en dan was het nog de vraag of ik de naam kon onthouden haha zo'n lastige namen hier. -
14 Maart 2014 - 20:29
Alie Wouda Vd Tuin:
Oh lieve, lieve Moniek wat vond ik het erg om je daar in Sevagram achter te laten en nog erger toen ik India verliet . Maar ik ben trots op je hoe je toch je draai vindt in je werk. Een ervaring om nooit te vergeten en wat een verschil de monddood gemaakte patiënten tov van hier, waar je alles moet verantwoorden als je wat doet. Een middenweg denk ik zo! Tot het volgende verhaal Moontje! Love you :-* -
15 Maart 2014 - 00:26
Masha:
Hey Moon! Wat een verhaal zeg, echt niet te vergelijken met hoe het er in NL aan toe gaat. Je maakt in ieder geval genoeg mee en doet veel indrukken op. Geniet ervan moonie! Liefs, Mas -
15 Maart 2014 - 08:27
Petra:
Tjonge Moniek, hoe verwerk je dit allemaal!
In vind je zo ontzettend stoer. En mocht het helpen, in gedachten zijn we allemaal een beetje bij je! You Go Girl XXX -
15 Maart 2014 - 11:50
Mariet Sillekens:
hallo Moniek wat geweldig dat jij al zelfstandig een bevalling hebt gedaan ...maar ik griezel ervan als je leest wat voor voorzorgen er worden genomen om te bevallen maar zij weten niet beter maar goed ook ik wens je nog heel veel succes en zorg goed voor jezelf lieve gr Mariet
-
15 Maart 2014 - 14:19
Marjo Haenraets:
Hallo Moniek
Geweldig wat je allemaal meemaakt en mag doen.
Heel veel werk plezier geniet van alles dat je daar mee maakt, en goed op jezelf passen.
Wij wachten al op je volgend verslag .
Groetjes van ons allemaal.
-
15 Maart 2014 - 21:49
Tiny Wouda:
Lieve Moniek,Wat een geweldige gebeurtenis voor jou om zo ineens een baby te zien geboren worden. Dat heeft je vast heel veel gedaan om dit mee te mogen maken. Heel fijn dat je dit werk leuk vindt.Zo vliegen de dagen voorbij. Temeer, omdat je ook lange dagen maakt. We wensen je nog een hele goede tijd toe. Heel veel liefs en een dikke knuffel van Opa en Oma uit Panningen. -
18 Maart 2014 - 08:55
Lisan:
Wauw respect! Durf je nu zelf nog aan kids te beginnen?;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
